Karlos Linazasororen ipuinak gizakiaren mindura dute kontagai. Ez dira horregatik umore ttanta baten faltan gelditzen, gehienetan ironiak azaleratu ohi duen irribarre ezti-mingotsetik gertuago dauden arren. Ipuin onak halakoak izan ohi dira, beti gorde izan ohi dute istorio triste bat bere baitan. Eta honako hauetan ere halatsu gertatzen da. Ez du askorik aztartu behar izan egileak gizakion bihotz azpilduretan minduraren arrastoak han eta hemen antzemateko. Samurtasuna eta xumetasuna dira, baina, ipuin eder hauek eskaintzen diguten altxorra, eta txirikordatutako ipuinen xarma dotorea familia desegin baten istorioa harilkatzeko orduan. Linazasorok alde egiten du liburu honetan bere ohiko bidetik, asmo berriak saiatuz. Ezdeusetik istorio paregabeak sortzen maisu dugu egilea.
